09 Oca “Göksu Küçük Müteahhit”

Merhaba!

Ailenin tek çocuğu olanlar burada mı? Peki, buna rağmen şımartılmayanlar? Hmm…

Bu konuyla ilgili genel kanaat; tek çocukların şımarık büyümesi, her istediğinin hatta istemediğinin bile anında yerine getirilmesidir. Ben, hiçbir zaman bu kapsamda olmadım.

Şunu hemen belirtmeliyim: Çok sevilen ve kolay mutlu olan bir çocuktum. Ebeveynlerim çalıştığı için; part-time anneannemde, part-time babaannemde büyüdüm. Oyuncak sepetimi iki ev arasında dolaştırıyordum. Bebeklerimle, bahçedeki muslukla filan kendimi oyalayabildiğim için, açıkçası onlara pek zorluk çıkarmadım. Ama bu arada şımartılmıyordum da; bir şeyi azıcık tutturacak olsam, hemen fırçamı yiyordum. Aldığım ayarla, kuyruğumu kıstırıp köşeme çekiliyordum.

Bebekler… Annemin çocukluğunda oynadığı iki bebek ve babaannemin yaptığı bez bebeklerden sonra etrafta gördüğüm Barbie’ler, böyle nasıl desem… Köyde yetişmiş kızların gözündeki; şehirli, pırıltılı kadınlar gibiydi. 90’lı yıllarda “Çin Malı” gibi bir kavram olmadığı için, bu plastik güzeller Avrupa’dan ithaldi ve evet, pahalıydı. O tipte olup, daha uygun bedelli, sıradan olanları da vardı elbette. Ama işte, lanet olası kapitalizm böyle kusursuz bir marka yaratmış; çocuklar arasında mini bir kast sistemi oluşturmuştu.

İlk Barbie’mi bayram harçlıklarımdan biriktirdiğim parayla; akraba ve komşuların mendil arası sponsorluğu sayesinde alabildim. Annemle babam, sağolsunlar, ilave bir kuruş bile koymadılar ve ben böylece tamamen kendi alın terimle (!) bebeğime kavuştum. Yalnız nasıl olaylı bir günse, cüzdanımdaki tüm parayı kasada bıraktıktan sonra, cüzdanımı düşürmüştüm. Üstüne de, aynı akşam mağazada yangın çıkmıştı. Yanmış cüzdanı, içindeki kartvizit sayesinde bize ulaştırmışlardı. Bir Barbi için Ya Rab, ne olaylar çıkıyor.

Bir müddet sonra, bu kızların kendileri yetmiyormuş gibi bir de aksesuarlarıyla uğraşmaya başladık. Barbie kıyafeti, çantası, ayakkabısı, tarağı ve en nihayetinde, evi. Bebeği pahalıydı; ev, iyice uçuktu. Bebek evi almıyoruz da; sanki Nişantaşı’ndan ev kiralıyoruz. Tamam biraz abartmış olabilirim. Ama gerçekten de, kolay ulaşabileceğimiz bir şey değildi.

Tek çocuk olmak, maddî imkânsızlıklar ve şımartılmamak neyi geliştirir? Hayal gücünü! Ben de, “Barbi’cim, bırak sen o boyalı evleri; ben sana apartman dikerim be!” diyerek, kendi evimi kendim yapmak için, ev içinde malzeme aramaya başladım. Annemin, “Evi dağıtma da, ne yaparsan yap.” şeklindeki motivasyonuyla, gözümü mutfak balkonuna diktiğimde onu gördüm: Bir köşeye atılmış; âtıl durumda, beyaz, katlı, plastik bir sebzelik.

Gözlerimden kalpler çıkarak, kendisini derhal himâyeme aldım. Annemin şaşkın bakışları arasında bir çırpıda temizledim, odamın bir münasip yerine yerleştirdim. Vakit kaybetmeden, kat planı yapmaya başladım: “Hangi bebek, kaçıncı katta kalacak?”, “Mutfak, banyo gibi ortak alanları nereye yapmalı?”, “Şu sabunluğu küvet olarak düşünebilirim bence.” , “Üst katı teras olarak kullansam mı?”… Allahım, müteahhit olmak ne zormuş. 🙁

Böylece; önce eşyaları, sonra kendilerini yerleştirdim. Eski kumaş ve tüllerden perde bile yapmış; müthiş bir konak/köşk yaratmıştım. Her şey harika, herkes çok mutlu görünüyordu. Yalnız bir şey eksik gibiydi. Ev yeterince lüks durmuyordu. Sebzeliğimin üstü, bu fotoğraftaki gibi açık değildi; yine beyaz bir plastikle kapatılmıştı. Dolayısıyla, burayı da değerlendirecektim. Ama nasıl?

Bir evi lüks yapan nedir dostlarım? Elbette, müstakil havuzudur. İşte bulmuştum! Evi biraz daha kurcalayınca, nayloncudan aldığımız üç paralık turuncu leğen, gözüme Richie Rich’in havuzu gibi gelmişti. Heyecanla doldurup, tepeye kondurduğum leğenle, evimi taçlandırdım.

Nasıl bir sevinçse, üstünden zibilyon yıl geçmesine rağmen hâlâ gülümsetiyor. Bazen, mutluluğu da, bu bebek evi gibi gerçekten kendi elimizle yaratıyoruz galiba. Hayal gücümüz de yardımcı oluyor, şüphesiz. Yeter ki, bunu çocuklukta bırakmayalım; bir yerlerde her zaman plastik bir sebzelik, turuncu bir leğen bulabiliriz.

Sevgiler… 🥰